zjawa

Zaskoczył mnie, kiedy piłem piwo. Zjawił się tak nagle, puszka aż podskoczyła mi w rękach i się wylało.

Widok z góry był piękny. Rzeka brała właśnie zakręt, słońce odbijało się w nim milion razy.

Już wcześniej miałem złe przeczucie. Odkąd przeszedł ten starzec. Zgarbiony, ręce trzymał z tyłu i miał w nich smycz, ale psa nigdzie nie było.

Przebieraniec chciał wlepić mi mandat. Cały na czarno mimo trzydziestu słońc w cieniu musiał być nieźle wkurwiony. Z miną srogą jak wyrocznia objawił mi, że:

- Nie wolno spożywać alkoholu w miejscach publicznych.

Wyglądał jak spocony pączek. No to powiedziałem:

- O ile wiem, picie jest zabronione, ale tylko na ulicach, placach i w parkach. A tu mi na żadne nie wygląda.

I jeszcze, żeby się przesunął, bo mi widok zasłania.

W tej śmiesznej ustawie nie ma przecież nawet takiego określenia. Wkurwił się jeszcze bardziej, warknął jak naprawdę zły pies.

- Nie cwaniakuj, młody. To jest park.

- Tak? To niby jak nazywają się te chaszcze? Czyjego imienia? Co?

- To JEST park.

- Dupa tam. Nie ma nazwy, nie ma parku. Poza tym to nie jest moje. Zajrzałem, nie wiem nawet, co jest w środku, może deszczu napadało. Stało tam - Pokazuję. - i byłem ciekaw. No i ty się pojawiłeś, ostojo moralności.

- Dawaj to! Dostaniesz mandat.

I wyciąga paluchy po moją puszkę.

- Czekaj! - protestuję i zasłaniam ją ciałem. Nie po to płacę, żeby mi wylewał. Nie oddam!

Ale stary spurpurowiał. Zagotował się i pcha łapę.

- Gdzie!

Odpycham go i zaczynamy się szarpać. Wytrąca mi puszkę z rąk.

- Ty szujo!

Ruszam na niego jak tur. Jak żubr. Jak lokomotywa.

Z zaskoczenia zawsze działa i on też zdąża się tylko zdziwić. Popycham to cielsko, aż upada metr dalej. Parówa leży, gramoli się jak żuczek, nie może wstać. Wtedy trzeźwieję. Myślę, co ja, kurwa, robię? Głupio mi i wyciągam rękę, żeby mu pomóc.

- Sorry, stary. Głupio jakoś wyszło i wiesz… Ej! Co ty?

Kajdanek zatrzaskuje się na moim przegubie. Na drugim stróż porządku zaciska paluchy. Przegrałem.

- No dobra, to chociaż pomogę ci wstać.

Patrzy nieufnie, ale korzysta z pomocy. Siadamy na ławce. Mój gość domyka kajdanki, jesteśmy związani.

Co za wtopa, myślę, ale mówię:

- Wszystko ok?

Kiwa głową i dalej dyszy jak parowóz.

- Widzę dawno nie miałeś takiej interwencji.

Śmieję się. Jest stary i gruby. Już ma ochotę się zeźlić, ale też przechodzi w śmiech. Zaczyna kaszleć gruźlicą.

- Astma - wyjaśnia wreszcie.

- Chusteczkę?

Wyjmuję z kieszeni, żeby wytarł łzy.

- Dziękuję. Pięknie tutaj.

Rzeczywiście woda skrzy się w promieniach, tworząc hologramy.

- Nigdy tu nie byłeś?

- Byłem. Ale nie siedziałem na tej ławce. Dopiero stąd to widać.

- Mówiłem ci. To znaczy nie mówiłem, ale miałem na myśli. Dlatego tu siedzę.

Przez chwilę patrzy, wzdycha.

- Z tym piwem to miałeś rację. Ale napadłeś na mnie. Będę musiał cię zabrać.

- No.

- Skąd wiedziałeś? Studiujesz prawo?

- Nie, angielski. To wikipedia.

- Zaraza.

- Dlaczego w ogóle zawsze to powtarzacie? To miejsce publiczne. Przecież w ustawie nic takiego nie ma.

- Tak trzeba, nie interesuj się.

- W ogóle po co to wszystko?

Coś we mnie pęka. Czuję, że wreszcie mam. Dorwałem osobę, która jest odpowiedzialna za to wszystko, która podtrzymuje złowrogi aparat państwowy, ład i porządek, który tłamsi jednostki jak ja. Przecież tacy jak on sprawiają, że taśma się kręci, maszyna działa dalej.

On w tym momencie dostrzega stertę puszek. Rzut oka na tę przy mojej nodze i oto widzę na jego twarzy, jak w głowie rodzi się wniosek.

Ja przypominam sobie z kolei, ze jestem pijany i miałem wcześniej okropny dzień. A teraz jednocześnie chce mi się śmiać i jest trochę głupio.

- Posprzątam. Jak tylko wyjdę z więźnia.

- Oczywiście. Na pewno schowałeś je w krzakach, żeby potem posprzątać. Znam ja takich jak ty. Wy nigdy nie sprzątacie.

- Może chciałem je schować przed takimi służbistami jak ty…

Istotnie na słowo służbista robi się bardziej czerwony.

- ...którzy zjawią się, żeby je wszystkie policzyć i każdą pomnożyć przez co najmniej sto złotych. Którzy przyłażą i trują człowiekowi spokój.

Mam ochotę pójść dalej jak Ginsberg: którzy dławią się pałą aparatu rządzącego, bo tak głęboko wepchnięto im ją do gardła, którzy robią kariery, którzy kradną czas.

- To moja praca.

- O! Właśnie o tym mówię. Po co być człowiekiem, jak można robotem? O, przepraszam. Pracownikiem. Wiesz, musiałem ostatnio pójść z psem na pogotowie. Pies ledwo żywy, nie wiem, co się dzieje. Trzeba go prawie nieść. Wnoszę więc sierść do autobusu, żeby mu ulżyć i sobie podjechać te trzy przystanki. Ale gdzie tam. Nigdzie nie pojedziemy. Kierowca, typ z wąsem, za który już powinno się go skazać, obwieszcza przez głośnik, że pies bez kagańca i proszę wysiąść. Pies leży, jakby miał zaraz zejść. Ech, właśnie tacy ludzie psują Ziemię.

- I co? Zdechł?

- Przeżył. Ale buraczki prawie go zabiły. Bardzo im szkodzą. Podobnie jak czekolada czy rodzynki.

- To też wiesz z internetu? Kiedyś ludzie to się przynajmniej znali na czymś konkretnie.

- Teraz znają się na wszystkim.

- Właśnie.